Tam bu defa oldu diyorum, oluyor. Ama olan yine bana oluyor.

Unuttum diyorum ama bir şarkı yalancıya çeviriyor beni hep.
Unutamadım, özledim diyorum sonra...
Eski günlerden tut benden nefret ettiğin günlere kadar. Keşke elimi tutsaydın da demiyorum, varlığın yetseydi yokluğuma diyorum, ama hiç yanımda olamıyorsun..
Yağmur yağıyor, farklı pencerelerden.
Artık aynı yağmuru izlemiyoruz artık diyorum. Farkında değilsin ve bu yeterince acı veriyor, her şey için çok geç olduğu aklıma geliyor ama çare yok artık diyorum..
Yokluğuna varlık katayım derken tükendim.. Bir tepeden ayrı ayrı yaşadığımız hayatı izliyorum saatlerce, çok yakınsındır belki bana.. Ama bir anlamı kalmıyor saatlerce yol varken aramızda. Ve ben daha nerede olduğunu kiminle bile bilmiyorum..
Sonra kendime "gitti" diyorum, tam o anda sen aklımda bana "bitti" diyorsun..
Giden sen, biten ben oluyorum bundan kimsenin haberi olmuyor...
Her gün aynı maskeyi takıyorum, mutlu görsünler diye beni, ''niye moralsizsin, neyin var?'' sorularına seni anlatmayayım diye susmak istiyorum her seferinde..
Ama içim hep buruk kalıyor, sonra odamda tek kalıyorum.
Anlıyorum ki yalnız kalan tek benmişim. Kimseler için hiçmişim. Yokluğunda ölmemişim belki ama, gözlerini bile düşünürken diyorum ki ben hep bitmişim. Kalan da ortada hep bendim zaten, hiç anlam aramadım bu dünyada seni aradığım kadar..
Olur da karşılaşırsak, yine terket beni benden habersiz. Onca anıdan sonra bir gidişe daha katlanamam ben..
Dön dedim, dönmedin.
Sev dedim, sevmedin.
Gitme dedim, arkana bakmadan terkettin her şeyi hiç umursamadan... Ve ben öylece ortada kaldım tek başıma. Dünya daha da büyüdü, sokaklar daha da küçüldü. Islanan saçlarımla birlikte hayallerim oldu. Ama anladım ki yetmiyor bir sevgi değişmeye. Dünyayı değiştirebilirsin sevginle ama sevdiğin kişiyi değiştirmeden bir anlamı olmuyor bunların.

Ve sen gidince anladım ki, görmeden de sevebiliyormuş insan..
Sen yokken anladım ki, saçları ağarmadan da yaşlanabiliyormuş insan...